Posts

By

 Blog Posts that I've published so far...

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

၁၂ နှစ်တာ ဧည့်သည် - စလုံးနှင့်ကျနော်

By
Image
  ကျွန်တော့်ဇာတိမြေကို နောက်ဆုံးလျှောက်ခဲ့ရတာ ဘဝပေါင်းများစွာ ခြားသွားသလို ခံစားရတယ်။ တစ်ချိန်တုန်းက—ဟုတ်ပါတယ်၊ အခုထိ မှတ်မိနေတုန်းပါပဲ— ကျနော်နှ့လုံးသားဟာ မျှော်လင့်ချက်တွေ စိတ်အားထက်သန်မှုတွေနဲ့ ၊ အကန့်အသတ်မရှိတဲ့ အိပ်မက်တွေနဲ့ တဒိန်းဒိန်းခုန်ခဲ့တာပေါ့။ အဲဒီတုန်းက ကျနော်ဟာ ကလေးတစ်ယောက်ပါပဲ၊ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ ရိုက်ခတ်မှု တွေကို မခံခဲ့ရသေးဘူး၊ လေယာဉ်ပေါ်ကို ခြေတစ်လှမ်းမျှ တင်မကြည့်ဖူးသေးတဲ့ ကလေး‌ တစ်ယောက် ပေါ့ဗျာ.... ခုတော့ ပြန် စဉ်းစားရင် လွန်ခဲ့သော (၁၂) နှစ်…ဒီလို အတာသင်္ကြန်မတိုင်ခင်ကာလ မျိုးမှာ ကျနော်ဟာ   စင်္ကာပူသွားမယ့် လေယာဉ်စီးဖို့ ရန်ကုန် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်ကြီးမှာပေါ့… ရောက်လာတော့ ချန်းဂီအပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်— ကြီးကျယ်လိုက်တာ၊ သူစိမ်းတိုင်းပြည်ရဲ့ ဆန်းကြယ်မှုတွေနဲ့ ပြည့်နေတာ။ အဲဒီနေ့ရဲ့ အသေးစိတ်တွေက ဓာတ်ပုံဟောင်းတစ်ပုံရဲ့ ဝါကျင့်နေတဲ့ အနားသားလို မှေးမှိန်လာခဲ့ပြီ။ ဒါပေမယ့် အဲ့နေ့ရဲ့ မလတ်ဆတ်တော့တဲ့ မှတ်ညဏ်တစ်ခုက — အပြင်မှာ စောင့်နေတဲ့ ကျနော့အစ်ကိုနဲ့ သူ့ဂျူနီယာ တဦးရဲ့ မျက်နှာ။ သူတို့ဟာ အဲဒီတုန်းက ထိုတိုင်းပြည်မှာ ရောက် ရှိနေပြီးသားပေါ့.. ကျနော့ကို သူတို့ရဲ့ နေအိမ်...
Read more

12 Years A Guest - Singapore & I

By
Image
It feels as though several lifetimes have slipped through my fingers  since I last walked the soil of my homeland. There was a time—yes, I still remember—when my heart beat with the bright rhythm of hope, of youthful zeal, of dreams that knew no border. I was but a boy then, untouched by the world, never once having stepped into an airplane. It was precisely twelve years ago, around this very time, that I boarded a flight bound for Singapore. Changi Airport—how grand it was, how foreign. The details of that day have grown faint, like the yellowed edges of an old photograph. But one thing remains: the sight of my brother and his companion—both already scholars in that foreign land—waiting for me. They took me to their dormitory, those cramped little rooms we used to call home for a while. The world was still wide open to me then, and I, a stranger to sorrow. Early years    (2013–2016) The culture shock hit me almost immediately. I couldn’t quite make out the local accent...
Read more

မှတ်မိနေမည် မနီလာ အပိုင်း(၁)

By
Image
 မနီလာကို ကျွန်တော် စိတ်ထဲစရှိတဲ့ အချိန်က ၂၀၂၃ခုနှစ် ဩဂုတ်လနှောင်းပိုင်း… အမှတ်မမှားဘူးဆိုရင် မနီလာ အကြောင်း မသိခင်တည်းက မနီလာ အကြောင်း အိပ်မက် ၃-၄ ခေါက် မက်ခဲ့လိမ့်မယ်ထင်တယ်။ မနီလာ ဆိုတာ အမျိုးသမီး တစ်ယောက် မဟုတ်ပါဘူးနော်.. ကျွန်တော် ပြောမယ့် မနီလာ ဆိုတာ ဖိလစ်ပိုင် နိုင်ငံရဲ့ မြို့တော် လည်း ဖြစ် စီးပွါးရေး အချက်အချာ လည်း ဖြစ်တဲ့ မတ်ထရို မနီလာ (Metro Manila) အကြောင်းပဲ ဖြစ်ပါတယ်။  အိပ်မက်များအကြောင်း ကျွန်တော့် အထင်တော့ YouTube ကစတာဖြစ်လိမ့်မယ်။ YouTube မှာ Manila Walking Tours၊ Mark Wiens ရဲ့ Manila Street Food Tour တွေ ပေါ်ပေါ်နေတော့ ကျွန်တော့် အိပ်မက်ထဲမှာ ပါ လေယာဉ်စီးစီးပြီး မနီလာကို ၃-၄ ခေါက် သွားသွားနေရတယ်ဗျ၊ ဆရာ မင်းသိင်္ခ ပြောသလို မသွားမီကများ ရောက်နှင့်နေသလား…  အဲဒါနဲ့ အဲ့တုန်းက ပေါင်းသင်းဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဘော်ဒါ ငထွန်း (နာမည်ပြောင်းထားသည်) ကို တိုင်ပင်ကြည့်ဖြစ်တယ်၊ ငထွန်းက  မနီလာမှာ ၃-၄ လ နေခဲ့ဖူးတယ်လေ.. ငထွန်းက အကြံပေးတယ်.. သူအဲ့တုန်း က နေခဲ့ဖူးတဲ့ မန်ဒလူယုန်း (Mandaluyong) မှာ တည်း သင့်တယ် ပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် က အဲ့နေရာထပ် မနီလာ ပင်လယ်ကွေ့ (Manila Bay) ကို ပ...
Read more